Λευκές νύχτες
«…πως είναι δυνατόν να ζουν θυμωμένοι και ιδιότροποι άνθρωποι κάτω από ένα τέτοιον ουρανό;»
Από αυτό το μικρό απόσπασμα νομίζω μπορέίτε να καταλάβατε πόσο καλός συγγραφέας είναι ο Ντοστογιεφσκι.
«Και θυμάσαι πως και τότε τα όνειρα σου ήταν θλιμμένα, και παρότι παλιότερα δεν ήταν καλύτερα, παρ’ όλα αυτά νιώθεις,με κάποιον τρόπο, πως σαν να ήταν ευκολότερη, πιο άνετη η ζωή, σαν να μην υπήρχε η μαύρη σκέψη που έχει τώρα γίνει ένα μαζί σου’ σαν να μην υπήρχαν αυτές οι τύψεις συνειδήσεων, οι σκοτεινές τύψεις, οι μελαγχολικές, που τώρα πια δεν σε αφήνουν σε ησυχία τη νύχτα. »
Αυτή η ιστορία δεν είχε αισιο τέλος. Όμως μας έκανε να καταλάβουμε πως ακόμα και αυτές τις μοναδικές σελίδες που οι πρωταγωνιστές ήταν χαρούμενοι ,μπορούν να κάνουν ολόκληρη την ιστορία αίσια,ακόμη και το τέλος. Γιατί έτσι είναι τα ωραία συναισθήματα όσο στραβά γεγονότα και να συμβούν, θα τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας για να μας ομορφύνουν την ζωή να την κάνουν καλύτερη.
«Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό ευδαιμονίας! Λίγο είναι άραγε αυτό έστω και για μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή;..»
Η πρωταγωνίστρια αν και δεν την συμπάθησα πολύ την βλέπωντας την και μόνο από τα μάτια του πρωταγωνιστή με έκανε να την συχγωρήσω για ότι έκανε. Και δεν είναι υπεύθυνη για τα συναισθήματα της οπότε δεν είναι αυτή υπεύθυνη για της πράξεις της.
«Αχ!Πόσο ανυπόφορος είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος μερικές φορές!»
Λάτρεψα τον πρωταγωνιστή. Είναι καλός, έξυπνος, ευγενικός γλυκός μα πάνω από όλα ονειροπόλος. Μέσα σε τρείς σελίδες περιέγραψε ακριβώς την ζωή μου και αυτά που νίωθω. Ό,τι ξεστόμιζε θα μπορούσα να το πω και εγώ η ίδια για τον εαυτό μου και είμαι σίγουρη πως δεν ξανα ταυτίστηκα με ένα χαρακτήρα τόσο πολύ όσο με αυτό. Οι λέξεις δεν μπορόυν να εκφράσουν επαρκώς αυτό το περίεργο συναίσθημα και δεσμό που νιώθω για αυτόν. Για αυτό τον λόγο αυτή η ιστορία μικρού μήκους θα έχει πάντα ένα μικρό μέρος σε μία σκονισμένη γωνιά στην καρδιά μου.
Το όνειρο ενός γελοίου άνθρωπου
Μόλις τελείωσα αυτή την ιστορία σκέφτηκα πώς είναι γλυκανάλατη και εξαιρετικά αισιόδοξη.
Όμως με έκανε να σκεφτώ. Με έκανε να καταλάβω πως στην πραγματικότητα αδιαφορώ για τί ρούχα θα φορήσω για να βγώ, αδιαφορώ για τις περισσότερες φωτογραφίες που κάνω like στα social media ή για τα βίντεο που βλέπω στο youtube σπαταλώντας την ώρα μου. Το μόνο που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι τα πράγματα που μας προσφέρουν ένα αίσθημα πληρότητας και ανεξήγητης ευφορίας καθώς τα κάνουμε και επίσης τα πράγματα που κάνουμε για αυτούς που αγαπούμε.
Επιπρόσθετα, αν και μας λέει πως πρέπει να βασανιστούμε για να αγαπήσουμε μας δείχνει πως στο τέλος δεν χρειάζεται στα αλήθεια.
«Στη δική μας γη μπορούμε κι αγαπάμε αληθινά μέσα από βάσανα και.μόνο μέσα από αυτά! Αλλιώς δεν ξέρουμε να αγαπάμε, ούτε γνωρίζουμε άλλη αγάπη. Θέλω να βασανιστώ για ν’ αγαπήσω»
Γιατί όλοι αγαπήσαμε και δεν βασανιστήκαμε και όταν είμασταν μικροί. Μπορούμε να κρατήσουμε αυτή την παιδική αγνότητα, ατέλειωτη χαρά και ενθουσιασμό έτσι ώστε να φτίαξουμε ένα κόσμο αγάπης χωρίς βάσανα. Ένα κόσμο που δεν υπάρχουν πολέμοι, κοινωνικές διαφορές και φθόνος και αγαπάμε όλοι όλους.
«Εμφανίστηκαν θρησκείες που λάτρευαν την ανυπαρξία και την αυτοκαταστροφή με στόχο την αιώνια γαλήνη στο τίποτα»
Που αντί να παλεύουμε να βρούμε πως να ζήσουμε την ζωή μας, να την ζούμε. Πως το να ζείς είναι επιστήμη από μόνο του.
«Επειδή η δική μας επιστήμη προσπαθεί να εξηγήσει την ζωή, προσπαθεί να την καταλάβει,για να διδάξει τους άλλους να ζουν. Αυτοί όμως ήξεραν και χωρίς επιστήμη πώς να ζήσουν, και το κατάλαβα αυτό, χωρίς να μπορώ να καταλάβω τις γνώσεις τους»
Αυτό δεν χρειάζεται χρόνο για να γίνει μπορεί να γίνει σε ένα λεπτό αν το αποφασίσουμε όλοι.
#classic
abibliophilewhoreads 